“Biz” olan halk kendini temsil etmekten daha başka bir şey yapar, kendini halk olarak kurar; bu kendini yaratma ya da kendini kurma eylemi herhangi bir temsil biçimiyle aynı şey değildir.

Bugün, bir sözcük her yerde zafer kazanıyor, adalet sözcüğü. Adalet teorileriyle birlikte hem genel popüler duyguda hem siyaset felsefesinde. Ama eşitliğin gerçek dilini de yeniden konuşmaya ihtiyacımız var.

"dünyada şimdiye kadar yapılan mal paylaşımının adaletsiz olduğu; mülkiyetin adil olmayan temellere dayandığı sürekli tekrarlanmıyor mu? Ve sizce de bu tür görüşler kök saldığında, neredeyse her yere yayıldığında, kitlelere derinlemesine nüfuz ettiğinde er ya da geç, ne zaman, nasıl bilmiyorum ama er ya da geç en korkunç devrimleri getirmesi gerekmez mi?"

Bizim çağımız, dışlanmışların halkını kökten biçimde elemek suretiyle, halkı bölen yarılmayı doldurma yönündeki -yatıştırılamaz ve yöntemsel- bir teşebbüsten başka bir şey değildir.

Akal için demokrasi özü gereği zaten süreklidir. Kesintiye veya bir sınıra maruz kaldığında, demokrasi demokrasi olmaktan çıkar. Bu noktada “sürekli” sıfatı, kitapta sıkça geçen bir diğer sıfat olan “sınırsız”da anlamını koyulaştırır.